Wers, który wszyscy znają z Burzy — bez względu na to, czy go widzieli, czy nie — pojawia się późno w sztuce, kiedy młoda Miranda szpieguje rozbitków na magicznej wyspie swojego ojca i wykrzykuje: „O nowy wspaniały świecie, który ma takich ludzi! To uroczo naiwna reakcja, ponieważ rozumiemy, że te postacie nie są ani dobre, ani piękne, jak przypuszcza.
(Hogarth) Trudno nie wnieść tego samego cynicznego zrozumienia do branży wydawniczej, która stara się uchodzić za świeże pomysły zalane wodą. Podobnie jak przebudzenia, które od dawna utrzymują Broadway na powierzchni, zaktualizowane wersje starych historii coraz częściej pojawiają się na półkach księgarni. W tym roku niezawodne bestsellery, takie jak Curtis Sittenfeld, Ian McEwan i Anne Tyler, rozpoczęły działalność w HMS Recycling.
filmy z YouTube nie wyświetlają chromu obrazu
A teraz przychodzi Margaret Atwood Wiedźma , jej współczesne podejście Burza . To najnowszy tom Projekt Hogarth Shakespeare , która zatrudnia znanych autorów do pisania powieści opartych na dramatach Barda. Może, jak twierdzi Poloniusz, zapożyczanie tępi krawędź hodowli, ale w wydawnictwie takie zapożyczanie ma sprawdzoną w czasie zaletę: gotową publiczność. Seria rozpoczęła się w zeszłym roku od Rewizja „Opowieści zimowej” autorstwa Jeanette Winterson i przeszedł do włączenia Howard Jacobson o Kupcu weneckim i wersja Tylera Poskromienie złośnicy . W przyszłym roku proponuje Otella Tracy Chevalier i Makbet Jo Nesbo. Jeśli możesz powstrzymać się od tasowania tej śmiertelnej cewki przez kilka kolejnych lat, Hogarth obiecuje, że Gillian Flynn opowiedzieć o Hamlecie w 2021 roku.
[ Anne Tyler nienawidzi Szekspira. Postanowiła więc przepisać jedną z jego sztuk. ]
Reszta, możesz być pewien, nie będzie milczeniem. Czterysta lat po śmierci Szekspira jego sztuki doczekały się tak wielu wizji i poprawek, że nic, czemu ktokolwiek mógłby je teraz poddać, nie wzbudziłoby wielkiego zaskoczenia. Rzeczywiście, Atwood nawiązuje do absurdalnej gamy torturowanych zabiegów na początku Hag-Seed, która opowiada o kanadyjskim reżyserze teatralnym Feliksie Phillipsie: jego produkcja Peryklesa dotyczyła istot pozaziemskich, dał Artemisowi głowę modliszki i przyniósł Hermiona wraca do życia jako wampir w Zimowej opowieści. Tak, publiczność wygwizdywała, ale Felix był zachwycony: Tam, gdzie są wygwizdy, tam jest życie!
[ „Nutshell” Iana McEwana – „Hamlet” opowiadany przez płód]
Jednak ta arogancja kosztowała Felixa jego teatralne królestwo na długo przed otwarciem Hag-Seed. Dwanaście lat temu, zdruzgotany śmiercią córki Mirandy, zaczął projektować wystawną produkcję Burzy. Wśród innych innowacji pokaz miał obejmować transwestytę Ariela chodzącego na szczudłach, sparaliżowanego Kalibana jeżdżącego na dużej deskorolce i Trinculo żonglującego kałamarnicami. Ale Felix był tak pochłonięty tym planem opartym na żałobie, że nie zauważył machinacji swojego zastępcy, Tony'ego, który potajemnie lobbował zarząd teatru, aby go zwolnić. Pozbawiony władzy i upokorzony Felix wycofał się ze swoimi książkami do odległej rudery, gdzie od tamtej pory knuje zemstę.
[ Recenzja: Nowoczesne podejście Curtisa Sittenfelda do „Dumy i uprzedzenia” ]
Data otwarcia kasyna del Lago
Prawdopodobnie widzisz, co się tutaj dzieje. Atwood zaprojektował genialne podwojenie fabuły Burzy: Felix, uzurpowany reżyser, zostaje rzucony przez okoliczności jako prawdziwa wersja Prospera, uzurpowanego księcia. Jeśli dobrze znasz tę sztukę, te echa stają się silniejsze, gdy Felix postanawia dokonać zemsty, wyczarowując nową wersję Burzy, mającą na celu pokonanie wrogów. Ale uwięziony z dala od świata teatru, Felix musi to zrobić, używając jedynie magii własnego geniuszu artystycznego i załogi więźniów w miejscowym zakładzie poprawczym. Podczas gdy kiedyś reżyserował profesjonalnych aktorów, teraz musi polegać na umiejętnościach facetów takich jak PPod, Red Coyote i SnakeEye.
Atwood poświęca kilka rozdziałów do dyskusji Felixa na temat Burzy i pomimo zasadniczo akademickiej treści tych scen, są one zachwycające (a przynajmniej są dla mnie, byłego profesora angielskiego). Mimo wszystkich swoich zwariowanych pomysłów na produkcję, Felix okazuje się wyjątkowo dobrym nauczycielem, takim, który prowadzi dobrymi pytaniami i rozumie, kiedy wyjaśniać, a kiedy milczeć. Więźniowie też są głupio zabawni, zwłaszcza, gdy starają się przestrzegać pierwszej zasady Felixa: Można używać tylko wulgaryzmów ze scenariusza – więc miej to na uwadze, piegowate dziecinne rzeczy zrodzone z wiedźmy. I chociaż ci gadatliwi skazani nie wiedzą nic o dramacie elżbietańskim, ich własne uwięzienie z zaskakującą sympatią rozjaśnia niektóre wątki sztuki.
Autor Margaret Atwood. (Liam Sharp) Wszystko to, oczywiście, jest świadectwem własnego rozumienia Burzy przez Atwooda. Jednak sposób, w jaki sztuka Szekspira przechodzi od komedii, przez romans, aż do tragedii, stanowi wyzwanie dla współczesnego powieściopisarza (i, szczerze mówiąc, dla współczesnych reżyserów). Slapstickowe wybryki Trinculo i Stefano nigdy nie wychodzą z mody, ale co współczesna publiczność może sądzić o wściekłości Kalibana przeciwko Prospero: Ta wyspa jest moja, przez Sycorax, moją matkę, którą mi zabierasz? Słyszymy to gniewne roszczenie z drugiej strony epoki kolonialnej, patrząc wstecz na wieki niewolnictwa i ludobójstwa.
domy w północnej części stanu Nowy Jork
Chociaż Atwood mimochodem przyznaje się do tego bolesnego problemu, nigdy nie osiąga on emocjonalnej wagi, jakiej można się spodziewać, biorąc pod uwagę jej obsadę więźniów i rasistowskie piętno współczesnego więzienia. Zamiast tego jest to, co dziwne, wersja Burzy, w której niewolnik-potwór jest jeszcze bardziej zbezczeszczony niż w oryginalnej historii. Tam, gdzie Prospero dał Kalibanowi język, którym go przeklął, Atwood dał mu numer rapowy. W przeciwnym razie, mimo całej uwagi, jaką powieść poświęca jej szekspirowskiemu źródłu, na tych stronach Kaliban nie odgrywa zbyt wielkiej roli. Tak, dostaje tytuł, coś w rodzaju – Hag-Seed to jedno z gniewnych przezwisk Prospera dla Kalibana – ale niewiele więcej.
[Recenzja: „Shylock Is My Name” Howarda Jacobsona]
A niepewny ton książki jest dodatkowo spotęgowany tragedią, którą Atwood umieścił w fabule Szekspira: W Burzy Prospero zostaje wygnany z córką, ale w Hag-Seed Felix wpada w szaleństwo z powodu śmierci swojej Mirandy. Od lat wyobraża sobie ją mieszkającą w jego domu, unoszącą się na krawędzi jego wizji, a nawet rozmawiającą z nim. Są to momenty rozdzierające serce, ale siedzą niezręcznie pośród coraz bardziej głupich wybryków książki.
czy w 2017 r. nastąpi wzrost kosztów utrzymania?
To rodzi szersze pytanie, czy w ogóle potrzebujemy tych współczesnych wersji. W przeciwieństwie do Prospero, Atwood nie jest gotowa złamać swojego laski ani utopić swoich książek, co jest dla nas dobre. Ale z co najmniej 30 sztukami do końca, seria Hogarth Shakespeare generuje cały entuzjazm bardzo tweedowego obowiązku. Chociaż samo rozpoznanie nazwy sprzeda kilka egzemplarzy, atrakcyjność ćwiczenia takiego jak ten tom wydaje się być ograniczona do nauczycieli i uczniów Burzy. Inni prawdopodobnie odkryją, że pomimo wszystkich sprytnych ech i aluzji, cała produkcja rozpływa się w powietrzu, w rozrzedzonym powietrzu.
Ron Karol jest redaktorem Book World. Możesz śledzić go na Twitterze @RonCharles .
Wiedźmaprzez Margaret Atwood
Hogarth. 301 str. 25
