Mam nowego bohatera literackiego i wzór do naśladowania, który może stanąć obok takich idiosynkratycznych, wizjonerskich marzycieli o czystym sercu, choć czasem antyspołecznych, jak Sebastian Dangerfield J.P. Donleavy'ego, Ignatius J. Reilly Johna Kennedy'ego Toole'a i Gulley Jimson Joyce Cary. Chociaż nie jest dokładnie identyczny z tymi trzema, mój nowy idol dzieli ich podstawową, łobuzerską i przekorną naturę, kwadratowy kołek w okrągłym otworze. Nazywa się Jared i jest bohaterem debiutanckiej powieści Simona Stephensona. Ustaw moje serce na pięć .
Jared jest mięsistym robotem, androidem drugiej kategorii obywatelem roku 2054, który w swoim skomplikowanym życiu pełni wiele ról, którymi będziemy mieli zaszczyt dzielić się niemal od jego dekantacji do tragicznego, ale inspirującego końca. On jest dentystą; początkujący scenarzysta; filozof-amator; uciekinier od inspektora, podobnego do Clouseau, Ryana Bridgesa z Biura Robotyki; posłuszny syn swego twórcy, profesor Diany Feng z Narodowego Uniwersytetu Shengdu w Chinach; i, co najważniejsze, kochanka niezdarnej kelnerki Amber, część zadziornego personelu w Gordito's Taco Emporium.
(Jared byłby ze mnie bardzo dumny, że używam tak wielu średników; jest pedantem w sprawnej komunikacji.)
Historia reklamy jest kontynuowana pod reklamąNa początku tego roku delektowaliśmy się Hierarchiami Ros Anderson, delikatną, zniuansowaną, ponurą medytacją na temat tego, co to znaczy być sztuczną istotą w świecie organicznych ludzi. Książka Stephensona porusza te same tematy, ale z przeciwnego końca spektrum tonalnego. Jego podejście jest absurdalne, oburzające, lekceważące i satyryczne, pełne pułapek, zakłopotania, wysokich żartów i szerokich karykatur. A jednak pod koniec przygód Jareda czytelnicy pozostaną z mniej więcej tymi samymi uczuciami, które wzbudził Anderson: uznaniem dla wzajemności wszystkich czujących życia oraz dla powszechnego pragnienia bycia uznanym i docenionym, niezależnie od tego, czy ktoś jest urodzony z fabryki lub szpitala.
W „Hierarchiach” Ros Andersona robotyczna bohaterka tęskni za lepszym życiem
Stephenson wymyśla urzekający głos dla swojego bohatera. Ma w sobie coś w rodzaju dosłowności (odzwierciedlającej robotyczny sposób myślenia), który wnika w marsjańską szkołę poezji, w której wszystko, co znane, wydaje się dziwne. Ale niewymuszone żarty i naiwne aperçus Jareda nie przypominają niczego tak bardzo, jak Vonneguta z późnego okresu.
W Stephenson Vonnegut może mieć swojego pierwszego prawdziwego protegowanego. Od używania powtarzających się tagów słownych i dołączania diagramów i wykresów, po postawę cynizmu i rozpaczy w stosunku do kondycji ludzkiej udającej frywolność typu „diabeł może się przejmować” (a może na odwrót?), Stephenson przynosi swoje najlepsze śniadanie gry Mistrzowie do stołu.
Historia reklamy jest kontynuowana pod reklamą
Ugh!
Kiedy ludzie oglądali filmy o zabójczych robotach, przekonało ich to, że wszystkie boty są ludobójczymi zabójcami. Kiedy obejrzeli film o współczującym bocie, przekonał ich tylko, że ludzie są jeszcze bardziej niezwykli, niż sądzili.
Ludzie!
Nie mogę!
Twój przebieg może się różnić w zależności od tego nieco cennego stylu opowiadania historii, ale uważam, że stosowanie tych werbalnych tików Stephensona jest skuteczne, sprytne i nie przesadzone. Wnoszą ogromny wkład w czarujący autoportret Jareda i często wywołują śmiech swoim precyzyjnym umieszczeniem.
Odkrywamy naszego bohatera jako dentystę w Ypsilanti w stanie Michigan, realizując jego program. Jak wszystkie boty, nie może doświadczać emocji. To znaczy, dopóki nie rozpocznie filmowego kursu samopoznania, pod okiem swojego jedynego przyjaciela, nieudanego filmowca, doktora Glundensteina. Oglądanie Love Story jest oczyszczające, ale dopiero wtedy, gdy widzi Blade Runnera, jego przeznaczenie staje się jasne. Musi udać się do Hollywood, gdzie napisze scenariusz do filmu, który odsłoni negowaną świętość życia botów. Gdyby tylko Hollywood nie nalegało na robienie tylko filmów o zabójczych robotach.
Historia reklamy jest kontynuowana pod reklamąPodróż Jareda na zachód jest pełna zabawnych incydentów, w tym bocznej wycieczki do Las Vegas. Ale długi odcinek w Los Angeles jest tym, co naprawdę wznosi powieść na wyżyny. Poza satyrycznym przedstawieniem kręcenia filmów, które brzmi tak, jakby kwaśny Nathanael West skierował Groucho Marxa, ta sekcja przedstawia również niezręczny, ale wzruszający romans między Jaredem i Amber, jednocześnie zapewniając przerywniki na lekcjach pisania scenariuszy w społeczności lokalnej i w spoconej kuchni proletariackiej. wspomnianego sklepu taco.
Tymczasem nasza ścieżka usiana jest cierpkimi obserwacjami Jareda.
Przy okazji, dopiero od czasu Wielkiego Katastrofy Halloween stało się najważniejszym ludzkim świętem, wyjaśnia. Wcześniej ludzie woleli Boże Narodzenie, a nawet Dzień Niepodległości, ale teraz, gdy nikt nie wierzy w Boga ani w Amerykę, te święta już nawet nie są przestrzegane. . . . Halloween zaczyna się pod koniec września i trwa do stycznia, czasu znanego jako „święta”.
Więcej recenzji książek i aktualności
Oprócz powtarzania takich mistrzów komediowego science fiction, jak Ron Goulart, John Sladek i Tom Disch (w hołdzie, jestem pewien, dla The Brave Little Toster, Jared nazywa siebie tosterem, ponieważ dzieli z tym urządzeniem pewien kod komputerowy , którego maksymalna użyteczność jest wyrażona przez ustawienie go na pięć), Stephenson oddaje hołd nikomu więcej niż Voltaire. Jared jest bowiem niczym innym jak Kandydem w ubraniu bota, wiecznie pełną nadziei duszą, nieskończenie oszukiwaną przez ten najlepszy ze wszystkich możliwych światów.
Paul Di Filippo Najnowsza powieść to The Deadly Kiss-Off.
Ustaw moje serce na pięć
przez Simona Stephensona
Plac Hanowerski. 448 s. 27,99 USD
Ranking marek luksusowych zegarków 2015Uwaga dla naszych czytelników
Jesteśmy uczestnikiem programu Amazon Services LLC Associates, programu reklam afiliacyjnych, którego celem jest zapewnienie nam środków do zarabiania opłat poprzez umieszczanie linków do Amazon.com i witryn stowarzyszonych.
