Musical Broadway Bandstand będzie grać w Teatrze Narodowym do niedzieli. (Jeremy Daniel/Teatr Narodowy)
Za pomocąCelia Wren 4 marca 2020 r. Za pomocąCelia Wren 4 marca 2020 r.
Wojna nawiedza ćwiczenia gry na pianinie w uderzającej sekwencji w Bandstand, musicalu na Broadwayu w Teatrze Narodowym, który trwa do niedzieli. Żywa, dopracowana, czasami ogólna opowieść o weteranów II wojny światowej próbujących założyć zespół swingowy, muzyczne centra Pfc. Donny Novitski, który wraca do Cleveland w 1945 roku straumatyzowany doświadczeniami wojskowymi. W pewnym momencie, kiedy siedzi sam przy klawiaturze, mężczyźni w zmęczeniu gromadzą się wokół i popychają instrument. Zdajemy sobie sprawę, że to duchy lub wspomnienia – część przeszłości Donny po prostu nie może dalej boogie-woogie.
Ten moment uosabia najbardziej fascynujący aspekt tej produkcji, pierwotnie wyreżyserowanej z niesamowitą płynnością przez Andy'ego Blankenbuehlera (Hamilton), który wygrał choreografię Tony (trzecią) dla Bandstand. (Gina Rattan jest dyrektorem trasy koncertowej.) Zawierająca swingową muzykę Richarda Oberackera oraz książkę i teksty Roba Taylora i Oberackera, Bandstand oferuje poruszającą, wciągającą narrację, która wydaje się zbyt znajoma, pomimo atrakcyjnych występów Zacka Zaromatidis jako Donny i jego koledzy z obsady. To, co naprawdę wyróżnia serial, zwłaszcza na początku, to pomysłowe fragmenty ruchu, które płynnie wpasowują się w tętniącą życiem całość, ale jednocześnie oddają wewnętrzne zamieszanie bohaterów: wybuchy nerwowości, kanciaste kopyto; kamee autorstwa GI, którzy manipulują przedmiotami lub ludźmi i wydają się być widmami; rytuał czyszczenia broni przez zrozpaczonego marine.
Choreograf „Hamilton” Andy Blankenbuehler zapewnia rewolucję, która wstrząsa
Ta fizyczność pogłębia portret wojowników, którzy usiłują odnaleźć się w niecierpliwym cywilnym świecie. W jazzowym numerze otwierającym — którego perkusyjne preludium przywołuje zarówno eksplozję artylerii, jak i swingowego perkusistę Gene'a Krupę — postacie z optymizmem przewidują powrót życia do Just Like It Was Before. Marzyć o.
Historia reklamy jest kontynuowana pod reklamąRzeczy nie mogą być takie, jak były dla Donny'ego, którego emocjonalny ból Zaromatidis zręcznie pokazuje. Donny, wciąż wstrząśnięty swoim pobytem na Pacyfiku, odwraca uwagę w konkursie talentów NBC. Obsługuje zespół z innymi pokrytymi bliznami weteranami, w tym przesadzonym puzonistą (bardzo dobry Louis Jannuzzi III), kontuzjowanym perkusistą (Jonmichael Tarleton) oraz alkoholikiem basistą i żartownisiem (Benjamin Powell). Wdowa po Złotej Gwieździe, Julia Trojan (Jennifer Elizabeth Smith, zachowująca monotonną fasadę słodkiego stoicyzmu) pojawia się jako wokalistka piosenek zespołu, w tym przesyconego ironią Welcome Home.
Oświetlenie Jeffa Croitera pomaga zasugerować retrospekcje bohaterów, zarozumiałość osiągnięta z godną pochwały powściągliwością. Przystojny zestaw barowy Davida Korinsa — mieszczący swingową choreografię Blankenbuehlera, tańczony w smakowitych kostiumach Palomy Young — ustępuje stylizacji art-deco, gdy zespół Donny’ego zbliża się do swojego marzenia o sukcesie w Nowym Jorku. Gdy zbliża się szczęśliwe zakończenie, serial wydaje się coraz bardziej zręczny i przewidywalny: to we wcześniejszych częściach, z ich mrocznym ruchem sugerującym reperkusje wojny, Bandstand odnosi zwycięstwo.
Estrada , muzyka Richarda Oberackera; książka i teksty, Rob Taylor i Oberacker. Oryginalnie wyreżyserował i choreografował Andy Blankenbuehler; oryginalny sound design na Broadwayu, Nevin Steinberg; projekt dźwiękowy trasy koncertowej, David Thomas; współorkiestratorzy, Bill Elliott i Greg Anthony Rassen; aranżer muzyczny, Rassen; kierownik muzyczny Fred Lassen; dyrektor muzyczny, Zakład Milesa; aranżacje wokalne, David Kreppel; odrodzenie i dodatkowa choreografia, Marc Heitzman. Ze Scottem Bellem, Robem Clove, Roxy York. Dwie godziny 40 minut. 54 – 114 USD. Do niedzieli w Teatrze Narodowym, 1321 Pennsylvania Ave NW. 800-514-3849. thenationaldc.com .
