Apel „I nie wybaczam” jest trudny do wyartykułowania, ale nie sposób się oprzeć

To może być zawiły biznes, wyrażający to, co kochasz w książce – zawiły, ale zabawny. Przykład: I nie wybaczam, nowy zbiór 22 opowiadań z Amber Sparks. Każda historia łączy w przekonującą mieszankę zwyczajności i surrealizmu, i razem oferuje przykuwającą wzrok gamę. Jeden kawałek potoczy się pełen wydarzeń, a następny krok po kroku rozciągnie umysł. Pojedyncza kartka może wybuchnąć rogiem obfitości uczuć: jęków bólu serca, okrzyków zachwytu, jednej czy dwóch mądrości i wściekłości pokrzywdzonej kobiety.

Jako czytelnik byłem tak przekonany, że nacisnąłem książkę o nieznajomych w transporcie publicznym. Jako recenzent, którego zadaniem jest zrozumienie magii, mam dla siebie pracę. Nie żebym miał coś przeciwko.

aktualizacja sprawdzania bodźców na dziś

Wyjaśnienia mogą zacząć się przynajmniej od tej wściekłości. Feminizm przenika tu wszystko, zarówno fantastyczne, jak i przyziemne. Widać to nawet w tytule, echem kończącej się linii w jednym z najlepszych i najdłuższych utworów, We Destroy the Moon.

Akcja We Destroy the Moon, której akcja toczy się w czasie, gdy deszcz jest nieskończony, obfituje w szlam i apokaliptyczny kult, może, podobnie jak kilka innych historii, być określana mianem science fiction. Jednak w przeciwieństwie do większości science fiction, utwór dotyczy uczuć, a konkretnie zranionych uczuć nienazwanej narratorki. Wpadła pod urok przywódcy kultu (krążyłem wokół ciebie... twoja gwiazda towarzysza) i teraz musi przejść późne dorastanie. Ta opóźniona edukacja przybiera różne formy, w tym badania nad słowami i ich pochodnymi. Niektóre, jak koniec, mają oczywisty wpływ na jej kryzys, podczas gdy inne są bardziej zawiłe, jak apofenia. Termin ten oznacza dostrzeganie wzorców tam, gdzie ich nie ma, a na końcu też to rezonuje. Dopiero gdy ta kobieta przejrzy Jima Jonesa, jego fałszywe wzorce, może się go wyrzec, w ostatecznej wściekłości.

Bardziej zwyczajna inicjacja ma miejsce w „Wszyscy wygrywają w Meadow Park”. Tytuł nawiązuje do lokalnego kasyna, w którym tak naprawdę nikt nie jest zwycięzcą. Tyle wie narratorka, chociaż jest za młoda, by prowadzić. Na szczęście jej spryt przeradza się w miłość do Szekspira i przeczucie lepszej przyszłości, o ile potrafi omijać drapieżnego starszego mężczyznę – lub dwóch. W pewnym sensie Meadow Park przedstawia tę autorkę jak najbardziej przyziemną, a jej źli ludzie są ponuro znajomi.

Ale z drugiej strony jest to również historia o duchach. Duch staje po stronie dziewczyny, wyciąga niewyczuwalną dłoń, a jeśli to zabrzmi śmiesznie – cóż, tak. Te małe dramaty sprawiają, że śmiejesz się, nawet gdy temat jest poniewierany. Surowa ekonomia często dostarcza puenty, tak że dowcip ma posmak żałosnej sympatii. Nawet w jednym z szczęśliwszych małżeństw z książki mąż okazuje się dobry w zostawianiu ludzi w spokoju. . . . Zmaksymalizował swój czas gdzie indziej. Jak nazwałbyś takiego partnera, jeśli nie duchem? Inna historia rozmyśla o niewidzialnych ludziach, którzy nawiedzają sklepy i centra handlowe na przedmieściach Ameryki.

podwyżka ZUS za prognozy na 2017 rok

W jej krótszych utworach czasem sam tytuł wyprowadza nas z tego świata, jak we wspaniałym dwustronicowym „Kiedy mąż dorósł”. Większość z tych zwięzłości bawi się punktem widzenia lub dostarcza zabawnych alternatyw dla standardowej narracji. Krzywy ŚMIERĆ ZASŁUGUJE NA WSZYSTKIE KAPTURKI ma formę zestawu instrukcji na pogrzeb autora.

Prawie wszystkie te asamblaże pasowałyby do wystawy Eschera. W taki czy inny sposób obalają nasze oczekiwania dotyczące fikcji. Podczas jednego z dłuższych występów, The Eyes of Saint Lucy, Sparks odrzuca wszelkie wyobrażenia o normalnej rodzinnej opowieści, zamiast tego podnosząc buntowniczy krzyk: Rzeczy będą się dziać poza kolejnością, ponieważ jest to rodzina poza kolejnością. Zostaną sporządzone listy, sny będą sondowane, dowcipy zostaną wymienione w porządku alfabetycznym.

Wynik zawiera to wszystko, powiedziałbym, i jeszcze jedno — język, który kwitnie (jak mówi inna historia) jak jakaś dziwna, krwawa, chaotyczna roślina. Sparks tworzy retorykę pełną ciepła i zarozumiałości, może to być najpotężniejszy szczep w jej magii. Nawet gdy rzuca zimne oko na naszą obecną anomię, jest zawsze liryczna, wymyślając mieszankę oburzenia i świętowania, archaicznego decorum i rozpiętej prostoty. Zawsze myślałam o niej, mówi o jednym ważnym aktorze, jako bardziej nieskryptowanej niż liturgia, bardziej baśniowa niż wierna. Utwór zachowuje znakomitą równowagę, a jednocześnie przemawia prosto z skonfliktowanego serca wielu bohaterek tej kolekcji – twardych, ale zachwyconych, oblężonych, ale wytrzymałych.

Johna Dominiego czwarta powieść, Kolor wewnątrz melona , pojawił się w Dzanc Books zeszłego lata.

I nie wybaczam: historie i inne zemsty

Bursztynowe Iskry

syracuse ny centrum dystrybucji usps

Liveright. 192 str. 23,95

Jesteśmy uczestnikiem programu Amazon Services LLC Associates, programu reklam afiliacyjnych, którego celem jest zapewnienie nam środków do zarabiania opłat poprzez umieszczanie linków do Amazon.com i witryn stowarzyszonych.