Jak zespół Grateful Dead przeżył śmierć Jerry'ego Garcii

Istnieje już niewielka kolekcja książek o Grateful Dead, od wspomnień basisty Phila Lesha, Searching for the Sound, po Home Before Daylight, wtajemniczoną relację długoletniego roadie'a Steve'a Parisha.

Ale do tej pory półki były w większości zapełnione nostalgicznymi kronikami, które zagłębiają się we wczesne testy kwasowości rockerów lub ich dziesięciolecia elektrycznych szaleństw po słabo oświetlonych hokejowych arenach, gdzie miasta i setlisty zlewały się ze sobą, a narastający tłum ryczał. .

To, czego brakuje, to opowieść o tym, co wydarzyło się, gdy naklejka Deadhead została przyklejona do Cadillaca, aby ukraść linię z Boys of Summer Dona Henleya. A dla The Grateful Dead, ten punkt zwrotny utraconej niewinności miał miejsce 9 sierpnia 1995 roku, kiedy zmarł gitarzysta i brodaty gitarzysta Jerry Garcia. Koledzy z zespołu Garcii — Lesh, gitarzysta Bob Weir i perkusiści Mickey Hart i Bill Kreutzmann — zostali oszołomieni, bogaci i sławni, bez planu, co zrobić, gdy muzyka się skończy.

Felietonista Joel Selvin, felietonista muzyczny Fare Thee Well: The Final Chapter of the Grateful Dead’s Long, Strange Trip, sprytnie trzyma się z dala od mistycyzmu z lat 60., proponując zamiast tego relacjonowane spojrzenie na życie pozostałych czterech członków zespołu. To przewiewna historia, nie tylko o wielu wcieleniach zespołów Dead, które pojawiły się, ale także o tym, jak czterej mężczyźni zmagali się z własnymi ambicjami pośród nienasyconego pragnienia fanów Dead, aby ponownie usłyszeć St. Stephen.

Ucieczka przed nadciągającym cieniem Garcii – którą Selvin opisuje jako postać ojca, najlepszego przyjaciela i filozoficzną oś zespołu – nie jest łatwa. Do 1995 roku Garcia stał się niechętnym liderem dynamicznie rozwijającego się globalnego biznesu, zatrudniając dziesiątki ludzi w swojej siedzibie w San Rafael w Kalifornii i zarabiając setki milionów na trasach koncertowych.

Czterech rdzeni krótko omawia kontynuację plotek o możliwych zastępstwach Garcii. Carlos Santana, Neil Young i inni unoszą się na wodzie. Ostatecznie zespół postanawia nie i skutecznie zamyka sklep tej zimy z tęsknym stwierdzeniem, że wyjątkowo cudowna bestia znana jako Grateful Dead dobiegła końca.

To było bardziej jak początek krótkiej hibernacji. Weir radzi sobie z konsekwencjami, ruszając w trasę ze swoim zespołem RatDog i zamiast piosenek Dead, trzyma się bluesowych melodii. Kreutzmann ucieka na Hawaje, gdzie nawiedza bary przy plaży i nie rzuca się w oczy. Hart rozgałęzia się i nagrywa eklektyczne albumy perkusyjne.

Jednak syrena pieśń Umarłych wciąż woła, wraz z fanami wyżu demograficznego i młodszymi wielbicielami, którzy nigdy nie widzieli dżemu Garcia, ale chcą poznać obszerny katalog zespołu grany w gorącą letnią noc.

Selvin, być może czasami zbyt oschle, obserwuje, jak po odejściu Garcii panuje pewna ciemność. Pojawiają się problemy z uzależnieniem i zdrowiem, a były klawiszowiec Dead, Vince Welnick, w końcu podcina sobie gardło. Wdowy po Garcii kłócą się o pieniądze i prawa do Tigera, legendarnej gitary Garcii.

Podskakujące rytmy wciąż powtarzają się wśród ponurych błysków. To na tym froncie – rozumiejąc wewnętrzną politykę zespołów i Dead World – Selvin czuje się najbardziej komfortowo, śledząc, jak rok po roku pojawiają się wersje The Dead o nazwach takich jak The Other Ones, Furthur i Phil Lesh and Friends, w zależności od tego, z kim się dogaduje. Przez cały czas Deadheads śledzą każdą narastającą zmianę i nowego gracza na scenie w taki sam sposób, w jaki fani futbolu śledzą fantastyczne typy na forach dyskusyjnych.

Selvin, który miał dostęp do obozów głównej czwórki, ale przeprowadził wywiady tylko z dwoma z nich, nie opowiada się po żadnej ze stron, ponieważ pozostali muzycy debatują, jak radzić sobie z imperium. Żona Lesha, Jill, jest przedstawiana jako najtrudniejsza negocjatorka w całej grupie, ale nigdy nie staje się złoczyńcą – po prostu kolejnym członkiem rodziny Dead, który próbuje rozwiązać problem.

Nawet gdy podstawowa czwórka zmaga się z tym, jak iść naprzód, Selvin ujawnia również, jak duch zespołu żyje przez nową generację artystów. Phish, Dave Matthews Band i Umphrey’s McGee, żeby wymienić tylko kilku, podążają za modelem oddolnym, improwizowanego rock and rolla jako sposobu na radosne przetrwanie w branży muzycznej, która jest podważana przez pobieranie i przesyłanie strumieniowe.

Jedno z tych muzycznych dzieci Umarłych, gitarzysta Phish, Trey Anastasio, dołącza do czwórki, aby triumfalnie powrócić na Soldier Field w 2015 roku. stylu życia, którego tak naprawdę nigdy nie opuścili.

Oczywiście z Grateful Dead nic nigdy nie jest martwe.

Bestia kontynuuje, tym razem z Dead & Company, zespołem składającym się z Weira, Harta, Kreutzmanna i gitarzysty pop i blues Johna Mayera, który w ostatnich miesiącach wypełniał amfiteatry w całym kraju. 78-letni Lesh wrócił do domu w północnej Kalifornii, zajmuje się restauracją i klubem muzycznym Terrapin Crossroads, który przyciąga tysiące pielgrzymów.

Wypełnienie luki pozostawionej przez Garcię było zarówno zadaniem niemożliwym, jak i zbawczą podróżą. Muzycy nie mogli zastąpić ogromu jego obecności, ale zostali podniesieni przez wiele występów i zespołów, które pojawiły się od 1995 roku – a przy okazji Deadheads nigdy nie przestali tańczyć.

Robert Costa jest ogólnokrajowym reporterem politycznym dla Livingmax.

Żegnaj dobrze

Ostatni rozdział długiej, dziwnej podróży Grateful Dead

Joel Selvin i Pamela Turley

De Capo Press. 288 s. 22,99 zł

przerywane odtwarzanie wideo Windows 10 chrome

Jesteśmy uczestnikiem programu Amazon Services LLC Associates, programu reklam afiliacyjnych, którego celem jest zapewnienie nam środków do zarabiania opłat poprzez umieszczanie linków do Amazon.com i witryn stowarzyszonych.