„Czarna magia” to często pomijany thriller. Nie przeocz tego.

Kiedy Black Magic pojawił się po raz pierwszy w 1909 roku, Marjorie Bowen miała 24 lata. W tym czasie młoda Angielka wydała już pięć książek, w tym The Viper of Milan, The Glen O’ Weeping (znany również jako The Master of Stair) i The Sword Decides. Te niezwykle udane powieści — skupiające się na walce o władzę polityczną odpowiednio w renesansowych Włoszech, Szkocji końca XVII wieku i tak zwanych średniowieczach — przyniosły uznanie Bowena takich osobistości literackich, jak Mark Twain i Arthur Conan Doyle. Dorastający Graham Greene szczególnie podziwiał narracyjny zapał Bowen, ale jeszcze głębiej reagował na jej fascynację złem, jej świadomość, że nemezis zawsze czeka na sukces i jej zrozumienie, że ludzka natura nie jest czarno-biała, ale czarno-szara.

Przez większość swojego dorosłego życia Margaret Gabrielle Vere Long (z domu Campbell) była jedynym wsparciem dla siebie i swoich trzech synów. Aż do swojej śmierci w 1952 roku, w wieku 67 lat, pisała niestrudzenie jako Marjorie Bowen, a czasem jako George Preedy, Joseph Shearing lub Robert Paye. Dziś jednak jej potężna fikcja jest zbyt mało czytana, z wyjątkiem kilku niesamowitych opowieści i okrutnych kontestów. Są to między innymi bożonarodzeniowa opowieść o duchach The Crown Derby Plate, makabryczny „Scoured Silk” i zapierająca dech w piersiach seksowna i przerażająca nowela Julia Roseingrave, która zaczyna się od diabła pukającego do drzwi samotnego wiejskiego domu i proszącego o pokój na noc.

Spośród kilkunastu nadnaturalnie odmienionych powieści historycznych Bowena, Czarna magia jest zdecydowanie najbardziej znana. Podtytuł Opowieść o powstaniu i upadku Antychrysta, ten subtelny i złożony thriller, którego akcja rozgrywa się w renesansie, konsekwentnie podważa oczekiwania czytelnika: intrygi stają się świętymi, mordercy okazują się ofiarami, a diabelsko nikczemni stopniowo zdobywają naszą sympatię i Poszanowanie.

Powieść zaczyna się z hukiem: w dużym pokoju domu w pewnym spokojnym mieście we Flandrii mężczyzna pozłacał diabła. Niedługo młody artysta Dirk Renswoude przyjmuje dwoje gości: zadowolonego z siebie arystokratę Balthasara z Courtrai i przystojnego anioła Theyry z Dendermonde.

Dirk jest natychmiast przyciągany do tego ostatniego, którego rozpoznaje jako kolegę aspirującego do mistrzostwa w mrocznych sztukach. Wkrótce oboje zobowiązują się do koleżeństwa i razem udają się do Bazylei, gdzie Dirk prowadzi swoje tajne badania nad czarną magią. Jednak Theyry nieustannie waha się między jego marzeniem o zdobyciu wielkiej światowej władzy a przerywanym pragnieniem wyrzeczenia się diabła i wszystkich jego dzieł. Kiedy spotyka Jacobeę z Martzburga, widzi w niej czystość i duchową urodę, które mogą go uratować od potępienia. Szybko zdając sobie sprawę, że jego słaby przyjaciel jest kuszony do dobra, Dirk postanawia skorumpować i zrujnować Jacobeę. Twierdzi, że ichry są moje przez całą wieczność.

Ucieknij od rzeczywistości dzięki tym uroczym thrillerom z dawnych czasów

ile to za dużo kratom

Dlaczego Dirk — wyraźnie rosnący zły geniusz — tak bardzo troszczy się o swojego marudnego, raczej nieudolnego partnera w diabelstwie? Potężna wiedźma ostrzega go nawet, że jego nadmierne uczucie może doprowadzić do jego upadku. Chociaż Dirk nie waha się mordować, to jednak zachowuje się tak czule jak zakochana kobieta w Theyry. Można się zastanawiać, jak pierwsi czytelnicy zareagowali na ten portret przyjaźni, która z pewnością wydaje się mieć homoseksualny charakter.

Jednak Bowen nigdy nie sugeruje żadnej fizycznej bliskości między nimi. W rzeczywistości Dirk nienawidzi być dotykany. Czy zatem może istnieć między nimi jakaś inna nieujawniona więź? W sercu Czarnej Magii kryje się tajemnica, której nie ujawnię, ale wiąże się ona z jedną z najbardziej nawiedzających legend średniowiecza.

Po tym, jak dwaj młodzi sataniści przenoszą swoje operacje do Frankfurtu, zostają uwikłani w sądowe intrygi wirujące wokół cesarza Zachodu, jego żelaznej woli, przepięknie pięknej cesarzowej, ambitnego Baltazara i smutnego Jacobei. Dirk planuje usidlić ich wszystkich w swoich kręgach. Jak deklaruje w chwili triumfu, uważam, że Bóg jest bardzo słaby.

W ostatniej trzeciej części powieści scena przenosi się do Rzymu. W tym czasie czytelnik nie może nie podziwiać Dirka, który jest uszyty z tego samego materiału, co ci bohatersko amoralni protoplastowie z tragedii jakobijskiej. Walczył z wielkimi siłami, przybierał wiele przebrań, pozostał wierny swoim przekonaniom, a nawet zachował miłość do Theyry, pomimo jego kłamstw i zdrad. Teraz, gdy posiada ogromne bogactwa i władzę, Dirk przypomina swojemu często niewiernemu towarzyszowi, że nigdy nie złamałem ślubów. Kochałem cię wtedy. . . i to mnie zrujnowało, jak obiecały diabły. Zeszłej nocy zostałem ostrzeżony, że dzisiaj przyjdziesz i że będziesz moją zgubą. . . cóż, nie obchodzi mnie to, odkąd przybyłeś, bo nadal cię kocham.

Dodaje, że razem mogą jeszcze zrealizować wszystkie swoje marzenia o dominacji nad światem, z jednym zastrzeżeniem: Bądź mi wierny, bo na twoją wiarę postawiłem wszystko. Ale czy Theyry może oprzeć się delikatnej Jacobei lub nowej seksualnej pokusie, mrocznej piękności, która nosi maskę i jest znana tylko jako tancerka w pomarańczach?

Poza Georgem R.R. Martinem: wybór krytyka science fiction i fantasy

Fascynujący gawędziarz Bowen wyróżnia się równie barwnymi opisowymi fragmentami, czy to przedstawiającymi wspaniałe luksusowe apartamenty kardynała, czy też dziką roślinność, gaje cyprysowe i marmurowe fragmenty starożytnego Rzymu:

Cisza wielkiego upału panowała nad miastem i ruinami, bezszelestne motyle trzepotały nad roztrzaskanym marmurem, a blady narcyz drżał w głębokiej trawie; niebo, złoto-brązowe nad miastem i wokół górzystego horyzontu, było nad głową w kolorze głębokiego i płonącego błękitu; kolor, który zdawał się odbijać w kępach fiołków, które rosły wokół upadłego muru.

Przez całą Czarną Magię energia, wierność i odwaga Dirka pozostają niezachwiane. Nawet gdy inni namawiają go do ucieczki przed katastrofą, z dumą odpowiada: Kimkolwiek jestem, ginę na wyżynach, ale nie schodzę z nich. Czy jest Antychrystem, czy po prostu antybohaterem? W każdym razie pozostaje niezaprzeczalnie fascynujący, a Czarna magia jest idealną letnią lekturą. Tylko nie zdradzaj jego tajemnicy.

Michael Dirda recenzuje książki w każdy czwartek w Style.

CZARNA MAGIA

Marjorie Bowen

Jesteśmy uczestnikiem programu Amazon Services LLC Associates, programu reklam afiliacyjnych, którego celem jest zapewnienie nam środków do zarabiania opłat poprzez umieszczanie linków do Amazon.com i witryn stowarzyszonych.